''Człowiek: z zewnątrz mur, w środku ruina.''
Wczoraj robiłam sobie kazania ma temat miłości i tego, że na nią nie zasługuję a jednak ktoś mnie kiedyś pokochał. I to tak, że nie mogę zapomnieć o tej osobie od dwóch lat. I wiem, że jestem naiwna ciągle wierząc w to, że on napisze, że zadzwoni, że wszystko wyjaśni. I że będzie jak dawniej. Ale wiem również, że tak się nie stanie. Klamka zapadła i nie ma już odwrotu. Trzeba się z tym pogodzić co wcale nie jest takie łatwe. Piję dzisiaj już trzecią kawę i znowu płaczę.
''Tęsknię za czymś pięknym, idealnym, cudownym i czymś przez co płaczę, ponieważ wiem, że to coś co nigdy nie wróci. Tęsknię za przeszłością.''
Kiedyś było naprawdę idealnie. Miałam osobę, która mnie kochała i to mi wystarczało ale kiedy to wszystko się skończyło zaczęło się psuć. Ja się zmieniłam, stałam się bardziej wrażliwa i z czasem przestałam dawać sobie z tym wszystkim radę. Potrzebowałam pomocy i nadal jej potrzebuję. Wszyscy jesteśmy tacy naiwni. Dajemy się wykorzystywać nawet nie zdając sobie z tego sprawy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz